Mooi hoor, dat nieuwe Europese logo voor ‘organic’. We hebben er met z’n allen online op mogen stemmen, 130.000 Europeanen deden dat. Vanaf 1 juli 2010 prijkt het verplicht op alle voorverpakte biowaar die in de EU is geproduceerd. Het logo hoeft niet, maar mág ook op bioproducten die aan de normen voldoen en zijn ingevoerd.

Mooi ja, lekker fris ook, maar wel wéér een nieuwe loot aan de logoboom. Het mag dan het oude vervangen, voor de consument is er opnieuw een nieuw beeldmerk dat roept ‘Koop mij, ik ben goed, ik ben verantwoord, ik ben gezond, ik ben duurzaam, koop mij, doe goed!’
Hoe krijg je de consument gek? Op dat gezelschapsspel gaat het aardig lijken. Duurzaam, streek, het ene na het andere naampje dat lekker bekt en aansluit bij de hang naar authenticiteit van de generatie Y dringt zich aan ons op. Bij het eierschap is menigeen allang afgehaakt. Scharrel, vrije uitloop, biologisch: vraag het een willekeurige voorbijganger op straat en dikke kans dat hij het verschil zelfs niet bij benadering kan uitleggen.
Laat staan dat die voorbijgang enig idee heeft van de betrouwbaarheid van een logo. Het gevaar ligt op de loer dat de groene imagozoekende klant producten koopt waarvan het logo slechts een lege huls blijkt te zijn. 

Niet voor niets heeft Foodlog.nl 2010 uitgeroepen tot het jaar van het loze en voze duurzame groenwassen. Begin dit jaar kondigden de oprichters van dit kritische voedselblog de komst van het nologologo aan. Geen logo dus! Meer een informatiekenmerk dat consumenten de kans geeft te checken of de keuken klopt. Een soort Iens of Zoover voor duurzaam voedsel stel ik me zo voor. Waar alle groenwassers direct de oren worden gewassen. Dat moet werken voor de echt kritische consument met de tijd en interesse om zijn voedsel te checken. En die willekeurige voorbijganger? Die blijft vrees ik aangewezen op een logo als dit. Toch fijn dat dat er dan fris uitziet.