Logo
Contact
spacer
Decadente eieren
07-01-2015
Voor mij heeft het ei zijn onschuld voor altijd verloren.
Thuis kwamen onze eieren van de eierboerin, een tikje in zichzelf gekeerde vrouw in een bloemetjesschort. Ze woonde met man en kinderen in een grote Twentse hoeve, dicht tegen de Duitse grens. Ik ging vaak mee als mijn moeder ernaar toe ging, het eiermandje op de achterbank van de rode Simca. Het aangeveegde erf, de nette opkamer waar mijn moeder koffie kreeg, de weeë mestgeur die mijn neusgaten prikkelde en het gestamp en gesnuif van de koeien in de aangrenzende deel: dat alles maakte op mij als kind een diepe indruk.

Afgelopen zomer ging mijn zoete kinderherinnering in één klap aan gruzelementen. Eieren van hobbyboeren bleken besmet met soms gevaarlijk hoge gehaltes aan dioxine, een giftige stof die het lichaam nooit meer verlaat. Op veel plaatsen in Nederland zit dioxine in de grond, waar kippen in rondscharrelen op zoek naar insecten en steentjes.

Ik bezocht een gepensioneerde schipper in Harlingen die te horen had gekregen dat ook zijn eieren besmet zijn en er niets meer van begreep. Eieren van zijn eigen kippen in zijn paradijselijke tuin; wat kon daar nou mis mee zijn? Als je daar óók al ziek van wordt! Hoe groot kan een desillusie zijn, dacht ik toen ik terugreed over de Afsluitdijk.

Gelukkig mochten eieren uit de winkel nog wel. Die worden namelijk regelmatig onderzocht. Dat moet je natuurlijk wel geloven, maar voor deze keer legde ik de kritische rapporten over de gebrekkige voedselwaakhond NVWA graag even terzijde. Er stond namelijk nogal wat op het spel: als ik de uber-bio-eitjes uit de buurttuinen niet meer mocht eten, was ik voor mijn quichedeeg, Spaanse omelet, zelfgemaakte mayo en cakebeslag aangewezen op de minder romantische variant: eieren van een industriekip.

Eieren uit de winkel dus. Dat moest dan maar. Toen echter brak de vogelgriep uit en mochten eieren de megastallen niet meer verlaten uit angst voor verspreiding van het H5N8-virus. Einde ei. Want ook nadat de eierstroom weer op gang was gekomen, was ik er klaar mee. Vogelgriep, dioxine ... wie verzekert mij de onschuld van het eitje nog?

Ik zeg: de tijd is niet ver weg meer dat een schoon en veilig kippenei een delicatesse zal zijn, in hetzelfde rijtje als truffel en wilde paling, ooit ook een stuk gewoner dan vandaag de dag. Dan zal een spiegelei een traktatie zijn en een omelet een decadente uitspatting voor het kerstontbijt. Ik kan niet wachten.

Rineke van Houten

Deze blog verscheen in De Krant van de Aarde, januari 2015
line
REACTIES (0)
deel
DEEL
line