Dat was me de antipakjesavond wel, gister.

Tijdens de ochtendplas herinnerde Karin Luiten mij eraan dat het antipakjesdag) was. Nee, niet persoonlijk natuurlijk! Maar via haar (en Onno Kleyns culinaire kalender die iedere toiletgang bij ons thuis tot een klein feestje maakt.

O ja, antipakjesdag. Oeps. Ik mag dan een milde aanhanger zijn van het antipakjes- en zakjesactivisme en graag mijn eigen bouillon trekken, net vandaag kwam dit wel heel slecht van pas. Man ziek op bed, surprises en gedichten in de maak, moordende deadlines op het werk, na school racen via de supermarkt naar de voetbaltraining en dan veel te laat thuiskomend in no time  een voedzame antipakjesmaaltijd op tafel toveren. Je kunt ook teveel vragen van een mens.
Tijd voor een kunstgreep. Want natuurlijk wilde ik juist vandaag graag aan mijn eigen keukentafel graag de boodschap uitdragen dat het gedaan moet zijn met al die smakeloze, fantasieloze veel te vette, zoute en zoete pakjes en zakjes? Sprintend door de supermarkt kwam een rebels idee tot mij. Juist Vandaag Doen We Het Wel!
Ik graaide alles bij elkaar wat er snel klaar en smerig uitzag en waarmee ik dacht het restantje Indisch eten van gister (toen we wel tijd hadden) op te kunnen leuken. Om kwart over zeven stond het dan op tafel: Minuutje Zilvervliesrijst + Quinoa én vier granen. Kost meer tijd om dit op te schrijven dan het in de magnetron in dat ene minuutje op te warmen. En spareribs in bakjes die een kwartiertje in een lauwe oven moesten, maar ik eigenwijs toch ook nog even onder de gril had geplaatst waardoor het randje van het bakje was verschrompeld. Plus Conimex Pikante Satesaus in een kartonnen potje dat ook zo de magnetron in kon.
Een berg plastic en karton in de prullenbak en smullen maar.

Met mijn bijhorende betoog moest ik even wachten, want die zilvervliesrijst + enzovoorts was toch al niet echt warm ondanks die hele volle minuut opwarmen. De helft van de Quinoa én nog wat bleef staan. Geen wonder. Lauw en smakeloos. De satésaus was inderdaad pikant, maar ook veel te dik en met een smerige uitgedroogde rand bovenin de toch al onooglijke beker. De spareribs waren vooral heel zout en vet, maar werden - of misschien moet ik zeggen dús werden – door de kinderen de hemel in geprezen.
Dat was dan wel weer jammer, qua speech. Want, zo lichtte ik deze in mijn ogen toch honderd procent geflopte maaltijd toe aan tafel, voortaan eten wij elk jaar op 4 december uit pakjes en zakjes! Of uit blikken en potten. Opdat we het de rest van het jaar moeiteloos uit ons hoofd laten.


Annemarie Geleijnse