Logo
Contact
spacer
Culikloof
01-09-2015
Na de generatiekloof en de inkomenskloof hebben we nu ook een culi-kloof. Met aan het ene uiterste van het spectrum de do-it-yourself fanaten, die hun eigen pasta draaien, tarwegras telen, cruesli knutselen, koffiebonen branden in omgebouwde popcornmachientjes en darmen vullen met worstvlees van biologische varkens van om de hoek. Aan het andere eind van het spectrum vinden we de gemaksklanten voor wie het openknippen van zakjes en pakjes de grootste hobbel is op weg naar een voedzame maaltijd.
Waarom is de eetbarbaar zo onverschillig en de eetpietlut zo precies? Allerlei verklaringen schieten door mijn hoofd, maar steeds gaan ze ergens mank. Heeft de culi-doe-het-zelver tijd te veel? Of is het een teken van wantrouwen jegens de voedselindustrie?

Smack
En die onverschillige eetbarbaar; weet die simpelweg niet beter doordat vroeger de blikken Smack in de caravan het culinaire hoogtepunt vormden van de vakantie? Of is het zijn manier van zich afzetten tegen het grachtengordelpubliek met zijn dure gojibessen en broden à € 4,75?
Ik kom er niet uit.
Zou sociale klasse een rol spelen? Ook die gedachte gaat mank. Bij menig meer-keer-modaal-stel worden nauwelijks meer pannen afgewassen. Wordt er niet buiten de deur gegeten, dan volstaat een blik soep of een voorverpakte magnetronmaaltijd.

Soep van groenteafval
Omgekeerd staan in lang niet alle studentenhuizen ongeïnspireerde maaltijden op tafel die als gemene deler de prijs (laag), bereidingstijd (snel) en moeilijkheidsgraad (simpel) hebben. Enthousiaste clubs als de Youth Food Movement en hippe events als het Food Film Festival worden overlopen door jongeren die dan misschien niet het budget hebben om de echte culi-snob uit te hangen, maar wel de aandacht en liefde voor echt eten. Ze koken soep van groenteafval, eten een varken van kop tot staart en delen good, clean en fair eten tijdens eat-ins.
Een diffuus geheel kortom. Zelf ontkom ik als voedseljournalist niet aan enige culi-snobistische trekjes. Mijn soep trek ik zelf, van guacamole uit een pakje krijg ik rillingen. En Vraag Mij Niet om de boter als je margarine bedoelt.

Plaatsvervangende schaamte
Maar zodra ik dreig door te slaan, neem ik de stunt van Lifehunterstv in gedachten. De verslaggevers serveerden vorig najaar een zogenaamd nieuw, biologisch hapje dat ze samenstelden van afgekoelde McDonalds-ingrediënten. De reacties van de verzamelde voedselkenners, te bekijken op Youtube, zijn hilarisch: ‘Je proeft echt het verschil. Veel puurder. Heerlijk. Veel lekkerder! Dat mondgevoel, mmm. Biologisch, dus da’s altijd goed.’
Tja, daar kijk ik met plaatsvervangende schaamte naar. En met een ongemakkelijk gevoel. Zou ik er met mijn culi-snob trekjes ook ingetrapt zijn? Of zou ik hebben doorgehad dat dit hapje afkomstig was van de fastfoodindustrie, toch duidelijk gelegen aan de overkant van de culi-kloof? Ik steek er mijn hand niet voor in het vuur.

Annemarie Geleijnse

Deze column verscheen in de Krant van de Aarde
line
REACTIES (0)
deel
DEEL
line